Anadolu’ya giden silahlar tabut içinde gelmiştir. Silahları tabut içine yerleştiren, tabutları taşıyanlardan biri de genç bir avukattır.
Mahallesinde bir kızı sever. Annesini ve babasını gönderip istetir ve nişanlanırlar. Genç kızımız Ayşe’ye nişanlısını avukat olarak tanıtırlar. Bundan sonrasını genç kızımızdan dinleyelim.
İstiklal Savaşı yılları, yıl 1919. İstanbul baştan aşağı İngilizlerin işgali altındaydı. Liseyi yeni bitirmiştim. Güzel bir kızdım. Dünür gelmeye başladılar. Uzaktan birini gösterdiler.
Boylu poslu yakışıklı bir delikanlıydı, avukatmış beğendim. Nişanlandık. Nişanlımı seviyordum.
Mutlu bir yuva kurmak hevesi ile lamba ışığının altında sabahlara kadar oyalar örüyor, çeyiz hazırlıyordum. Ama çok geçmedi ki mahallede bir dedikodu yayıldı.
‘Ayşe’nin nişanlısı avukat değilmiş, ipsizin biriymiş, üstelik cami önlerinden tabut taşıyarak karnını doyuruyormuş’ dediler. Alt üst oldum.
Ayşe babasıyla gider uzaktan nişanlısını izlerler, gerçekten de tabut taşıyordur. Nişanı atıp, ayrılırlar. Aradan 5 yıl geçer. Eski nişanlısı ile karşılaşır. Yaşananları kızımız Ayşe’den dinleyelim.
Evlenmiştim. Bir de çocuğum olmuştu. 1924 yılıydı. Artık ülkemiz özgürdü. Bir gün Beyoğlu’nda rastladım ona. Oğlum yanımdaydı. Beni görünce titredi, ceketini düğmeledi. Saygı göstererek durdu önümde.
‘Vaktiniz varsa size bir çay ikram etmek isterim’ dedi. ‘Olur’ dedim. Bir büroya girdik.
Burası bir avukatlık bürosuydu ve kapıda eski nişanlımın adı yazıyordu. ‘Siz gerçekten avukat mısınız?’ dedim. ‘Evet’ dedi.
‘Peki, avukatsınız da neden cami önlerinden tabut taşıyordunuz?’ diye sordum. Durdu, başı öne eğildi. ‘Beni affedin’ dedi.
‘İstanbul işgal altındaydı. Her taraf İngiliz askeri kaynıyordu. Her şeyi didik didik arıyorlardı. Biz de Anadolu’ya, Millî Kuvvetlere ancak cenaze süsü vererek tabutlarla silah kaçırıyorduk. Bu ülke için hayati bir işti. Bunu size bile söyleyemezdim.’
Bu vatanı canlarını ve aşklarını feda edebilenlere borçluyuz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder